Gmina Resko

GMINA RESKO

Początki Reska sięgają wczesnego średniowiecza. Świadczy o tym zachowany gród słowiański z osadą przygrodową i cmentarzysko słowiańskie z XIII w. Pierwsze wzmianki o mieście pochodzą z roku 1255. Gród znajdował się wówczas w posiadaniu dwóch rodów: Borków i Vidantów. Układ przestrzenny miasta przypominał budową inne grody pomorskie. Do miasta można było wjechać jedną z czterech bram. Podczas II wojny światowej zniszczone zostało śródmieście i dworzec, ocalał ratusz. 

W Resku warto zobaczyć:

  • Duży ceglany kościół

Kościół Niepokalanego Poczęcia NMP

Wzniesiony z cegły w XV w., halowy, trzynawowy, trzyprzęsłowy z wyodrębnionym prezbiterium, zamkniętym od wschodu 3-bocznie, z wieżą od zachodu. W XVI w. dobudowano dwie kaplice przy wieży o sklepieniu krzyżowym. W 1882 r. nadbudowano wieżę do wysokości 66 m. We wnętrzu dobudowano empory boczne, w XVIII w. umieszczono barokowe organy.

  • willa, ul. Wojska Polskiego 4 (wł. prywatna)
  • zamek (ruina) wraz z otoczeniem – zamek rycerski zbudowany w 2 połowie XIV w. nad rzeką Regą, był własnością rodu Borków. Zamieszkiwana przez wieki przez kolejnych członków rodziny warownia, zniszczona była przypuszczalnie w XVII – XVIII w. Zachowane są zaledwie fragmenty murów przyziemia.
  • teren Starego Miasta
  • d. sąd ob. Poczta, ul. Wojska Polskiego 8
  • Biały kościół z drewnianą wieżą

Dorowo

Park dworski, Kościół św. Antoniego – kościół barokowy z XVIII w. wzniesiony w konstrukcji ryglowej, na planie prostokąt, zamknięty od wschodu trójbocznie na podmurówce z cegły. Otwory okienne i wejście od południa w oprawie z rygli. Pułap belkowany oparty na konsolach przyściennych z belek. Od zachodu dostawiona wieża, kondygnacja górna z 8-boczną latarnią oszalowaną, przykryta hełmem barokowym, krytym gontem.

  • Biały kościół z drewnianą wieżą

Iglice

Kościół pw. św. Stanisława Kostki – zbudowany w 1696 r. Pod koniec XIX w. dobudowano wieżę. Jest to jeden z najstarszych zachowanych kościołów ryglowych na Pomorzu Zachodnim. Wieża drewniana dwupoziomowa, wyprowadzona jest z korpusu nawy. Smukły ostrosłupowy hełm wieńczy metalowa sterczyna z krzyżem. Z dawnego wyposażenia zachowała się jedynie XIX-wieczna ambona i część ławek.  Opuszczony i popadający w ruinę jest niestety pałac, wzniesiony w połowie XIX w., który ostateczną formę otrzymał na pocz. XX w.. Jest to okazała eklektyczna budowla, murowana z fragmentami ścian ryglowych, założona na planie L, dwukondygnacyjna bryła rozczłonkowana ryzalitami, wieżami. Korpus główny, czyli najstarsza część budynku o cechach neobarokowych jest 2-kondygnacyjny, przykryty stromym dachem dwuspadowym. XX-wieczne skrzydło posiada bardziej rozczłonkowane elewacje i bryłę przez wprowadzenie ryzalitów, parterowych aneksów, ganków oraz wieżyczek. Park dworski (wł. prywatna) czterohektarowy park francuski.

Iglice - Opuszczona perła

Iglice w gminie Resko, to miejscowość, która mogłaby stać się perłą powiatu łobeskiego i zapewne w czasach świetności była, a to za sprawą okazałego pałacu, znajdującego się w tej wsi. 99 pokojów, okazały park obwarowany murem, ryglowy kościółek - jeden z  najstarszych na Pomorzu i genius loci - duch miejsca, którego nie każda miejscowość posiada, sprawiają, że wioskę tę zapamiętuje się na dłużej. Jednak zaniedbań jest wiele, a z nimi mieszkańcy sobie nie poradzą.
  • Kamienny kościół wśród drzew

Komorowo - park dworski oraz Kościół pw. Świętej Teresy od Dzieciątka Jezus w Komorowie

Kościół z XIX w. zbudowany z granitowych kwadr, które użyto do wieży oraz z kamienia łupanego, zastosowanego w korpusie kościoła na rzucie prostokąta. Materiał granitowy świadczy o istnieniu kościoła w Średniowieczu. Wieża trójczłonowa w drugiej i trzeciej kondygnacji ceglana, kryta dachem namiotowym. Obramienia okien i portali - ceglane.5. Krosino - park dworski

Lubień Górny -  Pałac

Istniejący budynek dworu w stylu eklektycznym powstał zapewne w II połowie XIX w. Budynek murowany, dwukondygnacyjny, przykryty dachem czterospadowym, wzniesiony na rzucie prostokąta. Wnętrza nie zachowały pierwotnej dekoracji, z wyjątkiem skromnych sztukaterii i kominka w salonie ogrodowym. Zachowany     w całości wystrój elewacji. Dwór otoczony jest parkiem.

Łabuń Wielki – Kościół pw. Niepokalanego Serca NMP

Zbudowany w XIX w., na planie prostokąta z cegły na podmurówce z kamienia łupanego. Od wschodu wyodrębnione prezbiterium zamknięte 5-bocznie. park dworski

Łagiewniki – kościół (ruina)

Najstarszy we wsi budynek datuje się na wiek XVIII. Pałac zwrócony był fasadą w kierunku północnym na 12-hektarowy park dworski, któremu w XVIII wieku nadano angielski układ. Park ozdabiał stary drzewostan składający się z olbrzymich grabów, modrzewi, dębów i buków (jeden z nich o obwodzie ponad 6,70 m uważany jest za największy okaz tego gatunku na Pomorzu).

  • Kamienny kościół wśród drzew

Łosośnica – kościół pw. Ducha Św.

Zbudowany w XV w. z kamienia narzutowego, przebudowany, wewnątrz ambona i stalle z XVII w ., chrzcielnica z XVIII w., krucyfiks z XIX w., cmentarz przykościelny.

Miłogoszcz - park dworski

Mołstowo - park dworski - leśny.

Naćmierz - Dwór

Zabudowa dworska powstała zapewne w XVIII w. i być oże związana była z pierwszymi właścicielami majątku – rodziną von Bork. Obecny wygląd pałacu pochodzi z okresu przebudów dokonanych w II poł. XIX w. w stylu eklektycznym. Budynek murowany, jednokondygnacyjny, przykryty dachem naczółkowym, wzniesiony na rzucie prostokąta. Przy ścianie północnej wznosi się wieża przykryta dachem namiotowym. Wnętrze typowe dla XVIII-wiecznych pałaców – amfiladowy układ niewielkich pomieszczeń przedzielony biegnącym wzdłuż budynku korytarzem. Pośrodku hall i sala balowa. Od wschodu dworu – pozostałości sadu oraz park.

Potuliny - park dworski

Przemysław - park dworski

Wielki, bardzo ładnie rozplanowany park, okalają świerki. Na dwóch dużych polanach rosną grupy drzew. Pośrodku, w głębi – skupienie lip srebrzystych, z boku na wzniesieniu grupa modrzewi oraz lip. Na trawnikach rosną magnolie. Dużo cyprysików japońskich, nutkajskich i groszkowych, żywotników zachodnich i wschodnich. Rośnie tu również wysoki tulipanowiec o obw. 2,5 m.'

  • Kamienno ceglany kościół

Siwkowice – Kościół Wniebowzięcia NMP

Wzniesiony na planie prostokąta w XIV w. przy użyciu kamienia granitowego polodowcowego. Wieża od zachodu na całą szerokość nawy. Masyw zachodni wieży – westwerk – był cechą charakterystyczną obronnej architektury romańskiej na Pomorzu. We wnętrzu – strop drewniany, belkowany. Z XVIII w. zachowała się ambona oraz z XIX w. empora kolatorska, empora chórowa z prospektem organowym, piszczałkami i ławki., cmentarz przykościelny, cmentarz polowy.

  • Biały kościół

Stara Dobrzyca – Dwór w Dobrzycy

Dwór który został opuszczony w latach 70- tych, a teraz stanowi własność prywatną opisywany był już w roku 1602. Niegdyś posiadający dwa skrzydła, na początku XX w. posiadał już tylko jedno, przylegające do północnej ściany dworu. Obecnie jest budowlą jednoczłonową, pozbawioną skrzydeł, a ślady dawnych oficyn czytelne są na bocznych ścianach. Dworek jest obiektem wielofazowym o cechach klasycystycznych, w którym znajdują się relikty XVIII-wiecznej rezydencji (mury parteru), przebudowanym ok. połowy XIX w. Siedziba właścicieli położona na skraju jeziora, otoczona kilkuhektarowym parkiem o naturalnym drzewostanie, przechodzącym w las mieszany. Kościół św. Apostołów Piotra i Pawła – zbudowany na pocz. XVIII w., z dwoma niszami pochodzącymi prawdopodobnie z XVII w., dzwon z 1678 r., ołtarz ambonowy, kolumnowy z XVIII w., zdobiony rzeźbionym w drewnie motywem akantu, stalle z XVII w.

Stara Dobrzyca - na ryby i kąpiele

Nie dalej jak 10 km na północny wschód od Reska leży Stara Dobrzyca. Wieś ulokowana została nad malowniczym jeziorem Dobrzyckim.
  • Biały Kościół, przed kościołem cmentarz

Starogard – Kościół Najświętszego Serca Pana Jezusa

Wzniesiony w latach 1578 – 79 na planie czworoboku w konstrukcji ryglowej. W trzech oknach prezbiterium witraże z 1908 r.; we wnętrzu: empora organowa wsparta na rzeźbionych belkach, ambona z XVIII w.

Starogard - ślady dawnej świetności

Starogard położony jest przy starych szlakach komunikacyjnych – z Reska do Łobza i Świdwina. Będąc tu warto się zatrzymać, bowiem tutaj właśnie, nim wkroczyli Rosjanie, stał jeden z najpiękniejszych zamków na Pomorzu. Do dziś widnieje na ruinach herb osadzony tu w 1840 roku jako symbol „nowego domu" w „starym domu".
  • Zrujnowany pałac

Pałac rodu Bork

Pałac pozostaje w ruinie od końca działań wojennych. Usytuowany jest w centralnej części wsi, po północnej stronie głównej drogi. Czytelny jest układ głównego korpusu, zachowany główny ryzalit z tarczą herbową rodu von Bork. W dalszym ciągu, mimo zniszczeń, możliwa jest jego odbudowa. park dworski

Świekotki - park dworski

Święciechowo

Do 1826 roku należało do rodu von Bork, kiedy to zostało wraz z gruntami zakupione przez rodzinę von Bülow. Już w 1827 roku roku majątek kupiła rodzina von Beckedorff. Po wojnie większość budynków rozebrano, pozostał jednie park angielski i kilka budynków kolonii mieszkalnej po przeciwnej stronie drogi biegnącej do Dorowa.

Żerzyno

Pierwsza wzmianka o wsi pochodzi z 1282 r., gdy była lennem Borków z Reska. W 1805 r. została przejęta przez hrabiów von Bűlow z Komorowa, od którego zwali się Bűlow-Cummerow. W 1945 r. dwór i większość zabudowań zostały ograbione i spalone przez żołnierzy Armii Czerwonej. W 1996 r. założenie parkowe (dwór nie istnieje) zostało sprzedane osobie prywatnej. Pomimo tak znacznych zniszczeń historycznej zabudowy pozostały ich elementy: park dworski i cmentarz przykościelny z ruinami kaplicy, brukowa droga przez wieś obsadzona lipami. Park położony jest na sporym terenie, przecięty przepływającą rzeczką. Wśród bogatej kolekcji rosnących drzew  na uwagę zasługuje cyprysik błotny – rzadko w Polsce spotykany, jodła jednobarwna o 3 m obwodu, jodły kanadyjskie, jałowiec wirginijski, cyprysiki groszkowe, tulipanowiec amerykański, jarząb mączny, ozdobne jabłonie oraz szereg innych.

"Sanktuarium łaskami słynące"

Będąc w Resku nie sposób nie zauważyć górującego nad miastem kościoła pw. Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny. Został on zbudowany w 1400 roku, choć wcześniej zapewne istniała tu inna świątynia, skoro chrystianizacja tej miejscowości nastąpiła już w XII wieku, a na stałe kapłan katolicki mieszkał tu od wieku XIII. Pierwszy wymieniony z imienia i nazwiska pleban, to Herman Zachow (1319 r.).